Forum Napisy24.pl

Historia jest banalnie prosta.
Spotkanie zamężnej kobiety i samotnego mężczyzny.
Miłość, kłótnie, awantury.
Pies błąka się pomiędzy miastem a wsią.
Pory roku przychodzą i odchodzą.
Kobieta i mężczyzna znowu się spotykają.
Tym razem towarzyszy im pies.
Losy tej trójki splatają się w nierozerwalny sposób.
Niestety, pojawia się były mąż.
Zaczyna się drugi film: jest podobny do pierwszego, a jednak inny.
Losy ludzi ustępują miejsca metaforze.
W końcowej scenie słychać szczekanie psa i płacz dziecka.
Zanim jednak nastąpi finał, będziemy świadkami rozmów o upadku dolara, prawdzie ukrytej w równaniach matematycznych i śmierci rudzika.

Najbardziej ekstremalny i oklaskiwany film festiwalu w Cannes, aplauz dla niego był w istocie hołdem dla nowofalowych dreszczy. Nakręcony w technice 3D, atonalny i celowo nonsensowny poemat urywków, klisz, cytatów i aforyzmów stanowi test cierpliwości widza, ale i fascynuje jako jedyny prawdziwie nienarracyjny film konkursu. Trójwymiarowy obraz jest dla Godarda polem manewrowym i placem zabaw jednocześnie, a niektóre z eksperymentów (takie jak ujęcia długich cieni rzucanych na asfalt) wykraczają daleko poza to, na co zwykle ważą się autorzy superprodukcji 3D. Reżyser zmusza nasze oczy do dosłownej harówki – pod koniec tego krótkiego przecież (70-minutowego) filmu naprawdę jesteśmy świadomi procesu oglądania i jego fizycznych implikacji. Jako że całość traktuje o jałowości języka i jest pochwałą bezrefleksyjnej recepcji świata przez zwierzęta (głównym bohaterem jest pies Godarda), ulga odczuwana po opuszczeniu sali wydaje się częścią artystycznego zamysłu.