Z recenzji Moondog na filmwebie: Carruth ciągle dzierży palmę pierwszeństwa, ale pani litwinka depcze mu po piętach. Film może nie tak skomplikowany jak Primer czy enigmatyczny jak Upstream Color, ale mimo wszystko nieźle potrafi uderzyć. Podobnie jak Upstream Color fabuła nie jest najważniejsza, chodzi o odbiór emocjonalny, chłonięcie wizualii (które notabene są fantastyczne) i nieco post-rockowej muzyki, która o dziwo genialnie współgra z obrazem. Element sci-fi jest tutaj dość umowny - jeden z naukowców pod okiem innych badaczy przeprowadza eksperyment, w którym przy pomocy receptorów neurotycznych (my guess) próbuje on połączyć się w jakikolwiek sposób z kobietą w śpiączce. Takie eksperymenty to pewnie żadna nowość nawet i dzisiaj, może tylko nie dysponujemy odpowiednim sprzętem by tego dokonać w takim stopniu jak na filmie, a może zwyczajcie jest to niemożliwe - przedstawianie nawet nierealnego uniwersum w filmie sci-fi nigdy mnie nie raziło.
Wydaje się, że współczesny boom na mainstreamowie filmy science-fiction otwiera furtkę niezależnym twórcom, którzy może wcześniej bali się kręcić filmy tego gatunku. To bardzo dobra rzecz.
Kino postrzegane jako sztuka nie zginie, jeśli będzie zmierzało w strony wytyczane przez Only god forgives, Beyond the black rainbow, Upstream Color, Rambler czy właśnie Vanishing Waves. To przez te filmy ostatnio oglądam więcej nowości
